María Pita

**Hyeronimus** · 03/06/2007

María Pita e a defensa da cidade da Coruña
Chamábase María Maior Fernández da Cámara e Pita... Esta muller inmortalizada a través dos séculos é coñecida polo seu nome abreviado, María Pita e foi quen personificou o valor heroico e abriu unha páxina gloriosa na historia da cidade da Coruña, cando no ano 1589, o famoso ex corsario e máis tarde almirante Drake coa armada inglesa tentou invadir estas costas...
Non se sabe exactamente o ano do seu nacemento, pero foi probablemente entre os anos 1562 e 1568 en Sigrás. Estivo casada catro veces e tivo catro fillos, dous deles seguiron a carreira militar.

O día 4 de maio, a escuadra inglesa chegou á Coruña , e iniciou o seu ataque na Pescadería o día 5. A superioridade das forzas atacantes era moi grande, e chegaron a abrir unha fenda na muralla pola que tentaron penetrar na Cidade Vella.

Un alférez inglés, cunha bandeira na súa man, logrou subir por esa fenda aberta ata a parte máis alta do muro, animando á súa escuadra a seguilo.María Pita tivo a fortuna de matar a ese abandeirado inglés, non se sabe se dunha lanzada ou cun arcabuz.Este feito alentou ós defensores, acovardando ós atacantes que desa maneira emprenderon a retirada, deixando numerosos mortos na muralla e nas inmediacións.María Pita, unha vez que o invasor se retirara, dedicouse a recolle-los cadáveres e a auxiliar ós feridos.

Despois da morte do seu cuarto home solicitou axuda a quen daquela era o rei, Felipe II. Foille concedida unha moi boa pensión (que equivalía ó soldo de Alférez máis unha pensión extraordinaria de cinco escudos mensuais, e a que despois foi elevada a dez).Tamén se lle concedeu permiso de exportación de mulas de España a Portugal e ficou liberada da obriga de aloxar á tropa na súa casa. Morreu no ano 1643.

Pero non só hai que destaca-lo desempeño de María Pita se non que tamén a importante participación das mulleres coruñesas e ata dos nenos na defensa da cidade.

Cómpre resalta-lo nome anónimo doutra valente e gran muller coruñesa que interveu nesa batalla. O seu nome non foi coñecido ata atoparse nun documento moitos anos despois e que na actualidade está no Arquivo Xeral do Reino de Galicia... Chamábase Inés de Ben , viúva de Sebastián Fernández , e foi ferida por dúas balas inglesas na defensa que ela fixo cando sitiaron e entraron na Pescadería de A Coruña.

Segundo testemuños de varias persoas e tamén a certificación do cirurxián que a atendeu na cura dos seus feridas (Diego de Salazar) Inés solicitou ó rei Felipe II unha axuda para atender á súa subsistencia e á dos seus fillos que tivera no seu matrimonio mais non se sabe se ela obtivo tal beneficio. O que se sabe é que catro anos despois da súa tráxica intervención na defensa da cidade da Coruña , ostentaba aínda unha cicatriz na fronte e case cega , percorría as rúas da cidade pedindo de porta en porta un anaco de pan para a súa boca famenta e para os seus fillos orfos. Esta pobre muller, compañeira de armas de María Pita, perdeu seu esposo na contenda heroica e arriscou a súa propia vida pola honra da súa patria como se fose un home na defensa da muralla levando pedras e terra para reedifica-las partes destruídas.

Inés de Ben estivo a perde-la vida mais foi menos afortunada que María Pita quen pasou a ser unha figura emblemática da cidade.

http://www.fillos.org/galicia/module...rticle&sid=283

**Hyeronimus** · 03/06/2007

Las páginas de la historia de España están llenas de mujeres que no se lo pensaron dos veces para enfrentarse al invasor. Ahí tenemos a Agustina de Aragón (que en realidad era de Cataluña, como San Isidoro de Sevilla era murciano), y tantas otras que quizá de forma menos espectacular no vacilaban en acometer como pudieran a los franceses. Hasta simples viejecitas mataban a cualquier francés que pasaba por su calle arrojándole una maceta desde un balcón. El popular tanguillo gaditano canta a aquellas valerosas defensoras:

Con las bombas que tiran los fanfarrones
se hacen las gaditanas tirabuzones.
Que las hembras cabales en esta tierra
cuando nacen ya vienen pidiendo guerra.

Un caso menos conocido es el de la defensa de Tortosa contra los moros. En un momento en que los hombres estaban fuera combatiendo a los mahometanos, las mujeres emprendieron la heroica defensa de la ciudad y consiguieron salvarla, en premio de lo cual el conde de Barcelona Ramón Berenguer instituyó en 1149 la Orden de las Damas del Hacha a fin de honrarlas por su valentía.

También podríamos hablar de la Monja Alférez, y cuántos casos más no habrá habido de los que no sepamos.

**Ordóñez** · 23/06/2010

ASOCIACIÓN ALFONSO X

LA HAZAÑA DE MARÍA PITA

En la edición de este mes de Mayo de nuestra sección “Una Nación, Mil Historias” , vamos a remontarnos al lejano 1589 : España , que intenta defender su papel de potencia preponderante del Orbe , acaba de sufrir la derrota de la Armada Invencible camino de las costas Británicas, y la Reina Isabel de Inglaterra, sedienta de castigo, decide enviar una expedición de 120 naves y 20.000 hombres al mando de Francis Drake camino de España con la intención de intervenir en la Guerra Sucesoria de Portugal a favor de Antonio Prior de Crato . Las tropas Inglesas deciden para su desembarco la ciudad de La Coruña, plaza mal amurallada y débilmente guarnecida.

El día 4 de Mayo, los barcos ingleses llegan al litoral de la ciudad Herculina , e inician un intenso castigo de artillería que durará varios días, para posteriormente proceder al desembarco de las tropas y la toma de la plaza. La situación es de extrema gravedad, y el Marqués de Cerralbo, Gobernador Militar de La Coruña, llama a defender la plaza a todos los hombres y mujeres disponibles para empuñar las armas. Se disponen solamente de 750 hombres repartidos en siete compañías, desembarcadas de tres galeones, dos galeras y una urca; y otras cuatro compañías compuestas por gente de la ciudad y de los lugares inmediatos. Durante la invasión los caídos por parte de los defensores se suceden, y la toma de la plaza parece inminente, hasta que entre los ya minorados defensores emerge una mujer. Su nombre es María Fernández de la Cámara y Pita, y pasará a la historia bajo el nombre de María Pita. Su marido, Gregorio Rocamunde era un alférez caído en la defensa de la ciudad días antes. Así pues, nuestra heroína toma la pica de uno de los defensores, y con furia, la clava en el pecho de un soldado inglés que se disponía a coronar con una bandera la plaza. María entonces, toma el estandarte del invasor y lo enarbola con gesto victorioso, encendiendo los ánimos de los defensores que cargan con fuerza inusitada contra el invasor inglés que desalentado, inicia el repliegue para reembarcar cuatro días después.

El nombre de María Pita pasará entonces a la posteridad para orgullo de España. El Rey Felipe II premiará su hazaña otorgándole el empleo de Alférez con sueldo y grado, que haciéndolo extensivo a todos sus descendientes. Hoy desde aquí el más sincero reconocimiento a su gesta.

URZ

Publicado por Información en 19:43