Gure izaeran erakin aundiena euki daiken gauzetarik bat, gure pentsakeraren molden, ona edota txarra ulertzekue moduan, nondik gatozen, nor garan, nola eiken ziran leen gauzak ulertzekue:inon baino obeto familikue istoriotan dago, gurasoak semie-alabei irakatsitakoetan. Zoritxarrez, nire aitxitxe-amumak ni umie nintzala il ziran, horrexegatik ezer gutxi eldu jat eurengandik zuzenean, baina nire ama edotie nire lengusuen aitxitxe-amamengandik, osaba eta beste familiartekue eta lagunengandik ipoñe sorta polikie bildu dot, joandakue garai ez ain urrun artaz.

Nire leen ipoñe Aste Santukue Gernikakue nire amarenak dira, dena ain depora gutxitan zelan aldatu dan pentsarazten deustana. Istorioa pasadan mendekue erdikaldekue da.

Nire amak kontatzen dau, Aste Santu guztietan, santuen atzetik, baltzeze jantzia peineta eta guztiz (ja,ja peinetaz, nork ikus zazakeen nira ama modernie orrela?), urrengo abestia kanttzen ebela, nire amak pasadan astean gogo tzarrez idatzi eustana, etz benekotasuna gehiago agertzekue, berak idatzi lez utzikue dot:

Jesucritori Kendu eskeero,
pekatuagaz bisitza,
bardin espadat negar egiiten arriskua
dot biotza gustiok lagun abestudaigun
beren penasko eriotza.