Tema: O meu dialecto galego.

Moitos saúdos amigo Adriano:


Aprecio moitísimo tu comentario, o cal encontro mui agradable. Gracias por gustar de mi variante. Gracias tamién por comparar mi normativa con la de los escritores do seculo XIX, lo cal de seguro deben ser grandes escritores y dignos de leer.


E cierto de que o galego medieval non se parece tanto ao castelano como o galego de agora pero si hai formas que desaparecieron que sonaban igual que o castelano, a iso me refería. Obvio, que o galego actual e moito máis parecido ao castelano que o que se escribía antes en la época de Afonso X.


Eu pienso que non esiste un galego real, cada dialecto e real en la rexión onde esta vixente. De la mesma forma non esiste un castelano real, tan real e o castelano que se fala en Puerto Rico con palabras galaicas como pai y mai asi como catalanismos como pandereta=panderita en castelano, pronuncias de orixen indixena como la erre aspirada, palabras de orixen africano como bembe, etc. lo mesmo pasa con Arxentina cuxo dialecto posúe una gran riqueza dialectal. Lo que máis a min me gusta de linguas como o castelano ou o galego y portugués e su riqueza dialectal. La lingua que posúe riqueza dialectal e una lingua que esta destinada a vivir.


Me chama moito la atención lo que dixeste sobre tiempos compostos, en castelano o tiempo composto e mui importante, aquí por lo menos en América se usa composto ou non composto indiferentemente. Falando de cousas do galego. Esta eso de poñer o pronome depois do verbo, cousa que antes se facía moito en o castelano. Me recordo que eu leí una vez escritos antigos en castelano y me recordo que sucedía lo que hoxe sucede con o galego, la xente podía colocar o pronome átono antes do verbo cando era una acción presente ou pasada en la fala de la rúa pero en la escrita non era considerado correcto. Por exemplo:


Fala Popular:

Se dieron las manos.



Fala en la escrita:


Diéronse las manos.




Eu por mi parte considero iso mui raro y lo considero una especie de cultismo, será porque non e común entre la xente falar de ese xeito. Estou seguro que la maioría de la xente pensará de la mesma forma. A min se me face mui difícil poñer o pronome depois do verbo, tampouco me gusta. Tampouco podo cecear, me costa moito. Non sei como é la cousa por alá pero por lo menos a min non me gusta eso de poñer o pronome depois do verbo. Cousas de la lingua

Creo que tu, eu y la amiga Jicotea somos los únicos galaicos que quedan en este foro. Estou seguro que podremos facer bonos aportes a este foro que esta case morto, una gran pena porque Galicia e una tierra con tanta historia.


Por mi parte a min me gusta siempre leer tus comentarios, posúes un criterio xenial y mui iluminador. Estou mui de acordo con tu comentario, o cal aprecio y estimo moitísimo.


Moitos abrazos, irmano.

Hola irmán. Moitas grazas polas túas amables respostas. En constación debo dicirche que o de poñer o pronome detrás e a inexistencia de tempos compostos asegúroche que é algo totalmente popular, é como fala a xente na rúa e moi anterior a propia normativa. É unha característica propia do galego. O que sí que sería un auténtico cultismo sería o emprego da palabra "amábel" en lugar de "amable" ou "posibel" no canto de "posible".

Un abrazo. Arriba a Hispanidade!

Iniciado por Adriano

Hola irmán. Moitas grazas polas túas amables respostas. En constación debo dicirche que o de poñer o pronome detrás e a inexistencia de tempos compostos asegúroche que é algo totalmente popular, é como fala a xente na rúa e moi anterior a propia normativa. É unha característica propia do galego. O que sí que sería un auténtico cultismo sería o emprego da palabra "amábel" en lugar de "amable" ou "posibel" no canto de "posible".

Un abrazo. Arriba a Hispanidade!

"Amabel" non tan sóo es un cultismo tamién e un lusismo que esta intentando impoñer la RAG y los reintegracionistas. Quieren impoñerlle a la cañona(como dicimos en Puerto Rico) ao pobo galego unas regras que son allenas a eles. Xa lo próximo que nos queda será que en vez de escribir corazón escribamos coração.


Son algunos de los reintegracionistas los que falan de "português da Galiza".


Lo máis penoso e que esta leienda negra anti-castelana y o galego normativo, que para min non e máis que un reintegracionismo máis "light", están dentro do sistema gubernamental galego y por tanto, siendo ensiñado a los nenes dende mui pequenos.


Abrazo irmano.


P.D: Te vou a facer una pregunta:


Cando te refieres a "canto" te refieres a pedazo?


Abrazos irmán

no canto de = en lugar de

Pero non te quero confundir: "Canto" non significa "lugar". É so unha expresión galega.

"Canto" pode significar:
1- Do verbo "cantar"
2- Unha pedra.
3- Esquina, borde (O libro caeu de canto = El libro cayó de borde)
4- Cuanto

Tamén se pode empregar coma locución prepositiva en moitas frases: Canto ao seu comportamento = En cuanto a su comportamiento

Un abrazo

Curioso, esa palabra se utiliza en Puerto Rico. A xente cando quiere un pedazo ou trozo dicen "canto":

Ex:

Dame un cantito de ese bizcocho.

Tamien e utilizado como connotación sexual:

se utiliza cando una muller non quiere teñer seso con un home:

Esta molesto porque su mujer no le dio el "canto".

Cando un home quiere seso:

Quiero un "cantito".

Lo máis probable e que esta palabra se houbiese utilizado como "borde" ou "esquina" y logo depois pasaría a ser empregado como sinónimo de trozo, interesante.


Gracias y Abrazos, Irmano.