Re: O meu dialecto galego.
Hola amigo. Sei que o fas con toda a tua boa intención e agradezo o teu interese pola nosa lingua, dígocho en serio. Pero ten en conta que "castelanizar" o galego (Aínda que sei que non o fas con mala intención) conduce a darlle forza aos típicos "choromiqueos" separatistas e neste caso con parte de razón, xa que o galego ten a súa propia normativa e gramática (Aínda que recoñezo que eu tampouco o escribo perfectamente)
De tódolos xeitos, debo admitir que é fermoso e lembra moito ao galego dalgúns escritores de finais do século XIX cando aínda non existía normativa. Resúltame curioso que o coñezas non sendo galego. Cómo o aprendiches?
Póñoche como exemplo o "Noso Pai" en galego normativo (Espero non trabucarme)
Noso Pai que estás no ceo
santificado sexa o teu nome
veña a nós o teu reino
e fágase a túa vontade
aquí na terra coma no ceo
danos hoxe o noso pan de cada día
perdoa as nosas ofensas
como tamén nós perdoamos a quen nos ofende
non nos deixes caer na tentación
e líbranos do mal.
Amén.
Re: O meu dialecto galego.
Ola Adriano:
Moitas grazas pola tua mensaxe. Eu coñezo galego peninsular pero non me gusta falar así. Gústame do xeito como eu falo. É unha versión miña. Xa eu estou decidido a falar desta forma, gústame máis pero para non ferir sensibilidades falarei da forma peninsular no forum, ainda non me guste. Tamén temos que ter cuidado porque moitas desas normativas son lusofonizantes. Eu considero que moitas normativas do galego son lusofonizantes, tentan levar ó galego a asemellarse ó portugués. Eu pola miña parte seguirei falando do xeito no que eu falo. Eu creo que cando as linguas se expanden estas van creando dialectos. En Brasil falase dunha forma, en Porto Rico doutra. Aprendin galego leendo, depois nestes últimos meses, tomei a decisión de crear un dialecto distinto do peninsular ao ver a lusofonización da miña lingua, vendo como algúns queren convertíla nun apéndice da lingua de Camoes. Vendo que o noso galego portugués medieval asemellábase máis ó castelán ca agora, vendo que a nosa lingua sempre ten sido rica e chea de variedades, entendendo tamén que a nosa lingua nunca posuiu unha normativa escrita, decidín facer o meu dialecto porque sinceiramente dame moita pena ver a situación pola que pasa nosa lingua, o seu desuso non é xusto, porque teño certeza e seguridade de que a nosa lingua pode expandirse no mundo e vendo que para a xente resulta máis fácil aprender desta forma xa que a maioría deles falan castelán. Para min o galego normativo non é máis que unha versión máis galega do reintegracionismo, pouquiño a pouco están sacando da nosa lingua toda-la sua riqueza para que se vaia tornando nun apéndice do portugués, para que Galicia teña unha banca na congregación de países lusófonos. O seguinte que surxirá é que abriremos os ollos e estaremos escribindo nunha lingua moi allea á nosa.
Eu defendo unha unión entre Galicia e Portugal pero non defendo a absorción, Portugal ten unha forma de falar e Galicia ten outra, iso é algo que se debe respeitar. O galego se enriqueceu grazas a Castela, é algo que non se pode borrar. Esa riqueza auténtica galega, vinda pola influencia do castelán é o que querese sacar. É unha cousa que eu non podo aceitar.
Tamén tomei varias palabras das cantigas medievais como mui, nostro, coñocer, etc. As influencias do meu dialecto están no galego-portugués medieval e no castelán.
Abrazos, irmán.
Re: O meu dialecto galego.
Hola amigo Michael. Por suposto que tes dereito a falar como ti queiras, faltaría máis. E non estás a ferir para nada ningunha sensibilidade (Polo menos a miña non). Tan só quería ensinarche como é o galego "real" que se fala aquí. (Máis ou menos, que eu tampoco son un experto nin moito menos) Non é certo que o galego medieval se pareza máis ao castelán que o galego actual. Todo o contrario. Como xa dixen, o teu galego é moi similar ao que empregaban algúns escritores no século XIX cando aínda non existía normativa e o galego estaba aínda máis castelanizado que hoxe. De tódolos xeitos, tes razón en que moitas normativas teñen unha intención lusificante. Os ignorantes separatistas pensan que lusificando o galego van a facer que se "desespañolice", nada máis lonxe da realidade. O único que fan é o ridículo e alonxarse da realidade social e do que realmente fala a xente na rúa. Pero insisto en que o galego medieval diferenciábase moitísimo máis. (Incluso é difícil de entender para moitos galegos actuais).
De tódolos xeitos, agradezo o teu aprecio polo galego. É certo que cada lingua adquire a súa dialectoloxía segundo a rexión na que exista e se ti es arxentino é moi lóxico que empregues unha variante con rasgos propios. O castelán que se fala en Galiza tamén é diferente ao que se fala no resto de España. Aquí adquiriu rasgos propios (É moi raro que un galego empregue tempos compostos aínda que fale en castelán).
Un abrazo para ti e para Arxentina. Resistide a presión británica e xudaica!
Re: O meu dialecto galego.
Moitos saúdos amigo Adriano:
Aprecio moitísimo tu comentario, o cal encontro mui agradable. Gracias por gustar de mi variante. Gracias tamién por comparar mi normativa con la de los escritores do seculo XIX, lo cal de seguro deben ser grandes escritores y dignos de leer.
E cierto de que o galego medieval non se parece tanto ao castelano como o galego de agora pero si hai formas que desaparecieron que sonaban igual que o castelano, a iso me refería. Obvio, que o galego actual e moito máis parecido ao castelano que o que se escribía antes en la época de Afonso X.
Eu pienso que non esiste un galego real, cada dialecto e real en la rexión onde esta vixente. De la mesma forma non esiste un castelano real, tan real e o castelano que se fala en Puerto Rico con palabras galaicas como pai y mai asi como catalanismos como pandereta=panderita en castelano, pronuncias de orixen indixena como la erre aspirada, palabras de orixen africano como bembe, etc. lo mesmo pasa con Arxentina cuxo dialecto posúe una gran riqueza dialectal. Lo que máis a min me gusta de linguas como o castelano ou o galego y portugués e su riqueza dialectal. La lingua que posúe riqueza dialectal e una lingua que esta destinada a vivir.
Me chama moito la atención lo que dixeste sobre tiempos compostos, en castelano o tiempo composto e mui importante, aquí por lo menos en América se usa composto ou non composto indiferentemente. Falando de cousas do galego. Esta eso de poñer o pronome depois do verbo, cousa que antes se facía moito en o castelano. Me recordo que eu leí una vez escritos antigos en castelano y me recordo que sucedía lo que hoxe sucede con o galego, la xente podía colocar o pronome átono antes do verbo cando era una acción presente ou pasada en la fala de la rúa pero en la escrita non era considerado correcto. Por exemplo:
Fala Popular:
Se dieron las manos.
Fala en la escrita:
Diéronse las manos.
Eu por mi parte considero iso mui raro y lo considero una especie de cultismo, será porque non e común entre la xente falar de ese xeito. Estou seguro que la maioría de la xente pensará de la mesma forma. A min se me face mui difícil poñer o pronome depois do verbo, tampouco me gusta. Tampouco podo cecear, me costa moito. Non sei como é la cousa por alá pero por lo menos a min non me gusta eso de poñer o pronome depois do verbo. Cousas de la lingua :D
Creo que tu, eu y la amiga Jicotea somos los únicos galaicos que quedan en este foro. Estou seguro que podremos facer bonos aportes a este foro que esta case morto, una gran pena porque Galicia e una tierra con tanta historia.
Por mi parte a min me gusta siempre leer tus comentarios, posúes un criterio xenial y mui iluminador. Estou mui de acordo con tu comentario, o cal aprecio y estimo moitísimo.
Moitos abrazos, irmano.
Re: O meu dialecto galego.
Hola irmán. Moitas grazas polas túas amables respostas. En constación debo dicirche que o de poñer o pronome detrás e a inexistencia de tempos compostos asegúroche que é algo totalmente popular, é como fala a xente na rúa e moi anterior a propia normativa. É unha característica propia do galego. O que sí que sería un auténtico cultismo sería o emprego da palabra "amábel" en lugar de "amable" ou "posibel" no canto de "posible".
Un abrazo. Arriba a Hispanidade!
Re: O meu dialecto galego.
Cita:
Iniciado por
Adriano
Hola irmán. Moitas grazas polas túas amables respostas. En constación debo dicirche que o de poñer o pronome detrás e a inexistencia de tempos compostos asegúroche que é algo totalmente popular, é como fala a xente na rúa e moi anterior a propia normativa. É unha característica propia do galego. O que sí que sería un auténtico cultismo sería o emprego da palabra "amábel" en lugar de "amable" ou "posibel" no canto de "posible".
Un abrazo. Arriba a Hispanidade!
"Amabel" non tan sóo es un cultismo tamién e un lusismo que esta intentando impoñer la RAG y los reintegracionistas. Quieren impoñerlle a la cañona(como dicimos en Puerto Rico) ao pobo galego unas regras que son allenas a eles. Xa lo próximo que nos queda será que en vez de escribir corazón escribamos coração.
Son algunos de los reintegracionistas los que falan de "português da Galiza".
Lo máis penoso e que esta leienda negra anti-castelana y o galego normativo, que para min non e máis que un reintegracionismo máis "light", están dentro do sistema gubernamental galego y por tanto, siendo ensiñado a los nenes dende mui pequenos.
Abrazo irmano.
P.D: Te vou a facer una pregunta:
Cando te refieres a "canto" te refieres a pedazo?
Abrazos irmán
Re: O meu dialecto galego.
no canto de = en lugar de
Pero non te quero confundir: "Canto" non significa "lugar". É so unha expresión galega.
"Canto" pode significar:
1- Do verbo "cantar"
2- Unha pedra.
3- Esquina, borde (O libro caeu de canto = El libro cayó de borde)
4- Cuanto
Tamén se pode empregar coma locución prepositiva en moitas frases: Canto ao seu comportamento = En cuanto a su comportamiento
Un abrazo
Re: O meu dialecto galego.
Curioso, esa palabra se utiliza en Puerto Rico. A xente cando quiere un pedazo ou trozo dicen "canto":
Ex:
Dame un cantito de ese bizcocho.
Tamien e utilizado como connotación sexual:
se utiliza cando una muller non quiere teñer seso con un home:
Esta molesto porque su mujer no le dio el "canto".
Cando un home quiere seso:
Quiero un "cantito".
Lo máis probable e que esta palabra se houbiese utilizado como "borde" ou "esquina" y logo depois pasaría a ser empregado como sinónimo de trozo, interesante.
Gracias y Abrazos, Irmano.
