Perigoso para nostra lingua:


Reintegracionismo

O reintegracionismo é unha postura lingüística que defende que o galego é unha variedade da lingua portuguesa[1] ou no ámbito científico, galego-portuguesa; polo que as diferentes falas galegas serían, como as portuguesas, parte do mesmo diasistema lingüístico e como consecuencia da procura da converxencia entre o galego e o portugués propón a adopción dunha grafía baseada na norma portuguesa, como o Estudo crítico das normas ortográficas e morfolóxicas do idioma galego de 1983 coñecida como Norma AGAL, ou a adopción do portugués padrón defendida polo sector lusista.


Historia


Como postura moi minoritaria tivo algúns partidarios a comezos do século XX como Xoán Vicente Viqueira[2] ou Evaristo Correa Calderón e a mediados do século na figura de Ernesto Guerra da Cal[3]. Con todo a primeira formulación ortográfica debeuse a José Martinho Montero Santalha que en 1976 publicou na revista Grial a súa Unificación ortográfica galego-portuguesa recollendo a proposta que Manuel Rodrigues Lapa fixera en 1973 de adoptar o portugués como a forma literaria do galego pero matizándoa para defender só un achegamento ortográfico[4], afondando nesa liña en Directrices para a reintegración lingüística galego-portuguesa de 1979. Eses postulados recolleunos Ricardo Carvalho Calero a partir de 1980 nunha serie de obras e ao ano seguinte naceu a principal organización reintegracionista, a Associaçom Galega da Língua.


O Concello de Corcubión foi a primeira institución pública en utilizar esta normativa na súa web[5].


O reintegracionismo é un movemento cultural, alén de lingüístico, que sostén o feito de que o galego pertencer á lingua histórica coñecida mundialmente polo nome de portugués ou lingua portuguesa. Ou sexa, as falas galegas forman parte do mesmo diasistema lingüístico, agora realizado por dúas normas, as estandarizados en Portugal e nos PALOPs, e no Brasil, ás cales cabería engadir outra galega, aínda en proceso de elaboración.


Por consecuencia, os reintegracionistas ou lusistas cren que a normativa oficial do galego, arbitrada pola Real Academia Galega e reflectida nas NOMIGa (normas ortográficas e Morfolóxicas do Idioma Galego) é inadecuada, xa que dan por irreversíbel a castelhanização do galego. A última reforma destas normas, en 2003, acepta esa visión e conserva os trazos españois máis característicos, como a letra ñ, o dígrafo ll, os sufixos-ería,-ble,-ción, e as regras de acentuación e as opcións léxicas tamén dan máis preferencia a vocábulos de orixe castelá.


Como norma de transición, a AGAL (Asociación Galega da Lingua) e outros grupos usan unha norma ortográfica galego-portuguesa próxima da portuguesa común: NH, LH, ~ ("til") únicamente nos plurais (s); -aria, -vel , pero -con, en vez de -ción.


Outras agrupacións, como o MDL (Movemento Defensa da Lingua), usan a Norma AGAL ea portuguesa indiferentemente, mentres que a AAG-P (Asociación de Amizade Galiza-Portugal) e as IFG-P (Irmandades da Fala da Galiza e Portugal) optaron pola norma acordada en Lisboa (1990). En Portugal, e en todo o mundo lusófono estes movementos son secundados polo MIL: Movemento Internacional lusófono.


O termo "reintegracionismo" representa, fronte ao término "lusismo" unha posición de achegamento máis lenta, e acepta posicións intermedias sobre a adopción progresiva da ortografía portuguesa. Con todo, lusismo e reintegracionismo buscan os mesmos obxectivos. Se fose posible a distinción, habería de atribuír ao lusismo a adopción da ortografía e morfoloxía portuguesas, co uso de léxico común e tamén do propio galego, mentres que o reintegracionismo usa peculiaridades galegas na ortografía e na morfoloxía, por riba sinaladas, ademais de coincidir co lusismo nos usos lexicais.


Promotores do reintegracionismo son a Asociación Galega da Lingua (AGAL), o Movemento Defensa da Lingua (MDL), a Asociación de Amizade Galiza-Portugal (AAG-P), as Irmandades da Fala da Galiza e Portugal (IFG-P), a Asociación Socio-Pedagóxica Galaico-Portuguesa (AS-PGP), a recentemente creada Academia Galega da Lingua Portuguesa e distintas asociacións cívicas locais, nomeadamente os chamados 'centros sociais' que na última década xurdiron en diferentes vilas e cidades da Galiza para realizar traballo cultural e lingüístico con unha orientación reintegracionista.


Xa no ámbito político, as forzas de referencia española adoitan ser máis refractárias fronte ao reintegracionismo, apoiando a normativa oficial. Os partidos e forzas nacionalistas e independentistas galegas teñen unha orientación máis reintegracionista, pero a corrente maioritaria, o BNG, asume estes principios só nun plano teórico, mentres que a minoritaria esquerda independentista usa a forma gráfica reintegracionista xa desde 1985, cando foi aprobada pola extinguida organización Galiza Ceive (OLN).

http://gl.m.wikipedia.org/wiki/Reint...ismo#section_1